ponownie na Santosa. - A więc ostatnio spędziłeś z nią sporo czasu?

- Mam lepszy pomysł. Potrafisz dotrzymać tajemnicy?
- Jeszcze raz przepraszam.
uratowałem.
ogłoszenia, ale bez powodzenia. W końcu zaoszczędzona przeze mnie suma pieniędzy zaczęła maleć i nie wiedziałam, co począć. W Westend znajduje się znane biuro pośrednictwa pracy dla guwernantek pod nazwą Westaway, tam tedy zgłaszałam się raz w tygodniu, żeby sprawdzić, czy się nie znajdzie coś odpowiedniego dla mnie. Westaway to nazwisko założyciela instytucji, ale w rzeczywistości kierowniczką jest panna Stoper. Kierowniczka urzęduje w osobnym, małym gabinecie, a panie szukające pracy siedzą w poczekalni, po czym wchodzą kolejno, a panna Stoper przegląda swój rejestr i wyszukuje dla nich odpowiednie zajęcie.
- Wyjdźmy na zewnątrz.
tonem i wskazał na schody. Obładowani lokaje dotarli już na pół - piętro. - Tędy, panno
— Pan Fowler to bardzo grzeczny i hojny pan — powiedziała pani Toller pogodnie.
- Już.
- Nikt mi nie wierzy, kiedy mówię, że nie interesuje mnie małżeństwo - poskarżyła się
usuwałem rzeczy, które mogłyby pomóc w ucieczce.
gestu. Ruszyli przez amfiladę pokojów.
Sam jednak nie wierzył w to, co mówił. Był przeświad-
- Tak? - Gloria uśmiechnęła się. - Ty też.
Panna Gallant zerwała się i stanęła za krzesłem, trzymając torebkę przed sobą jak

pastwisk i wody.
oraz Ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego
- Później.
Orsanę i Rolara spotkałam u bramy zajazdu. Czule objąwszy rozdzielający ich słup, prowadzili powolną, lecz niewątpliwie rzeczową rozmowę, zapomniawszy o osiodłanych koniach, które zdążyły rozejść się po okolicznych krzakach. Smółka, niewzruszona, kończyła jeść świerkowy, przyozdobiony wstążkami wianek, leżący na świeżym grobie, a ogiery melancholicznie szczypały trawę wokół omszałych nagrobków. Zauważywszy mnie, wampir i najemniczka odskoczyli w różne strony, zalali się rumieńcami i, synchronicznie wykaszlawszy się, zaczęli życzyć mi dobrego dnia. Milcząco wskazałam palcem boczną część cmentarza, oni obrócili się, stęknęli i rzucili się łapać swoich czworonożnych przyjaciół. Nie było łatwo - przez noc odzież i włosy przyjaciół tak przesiąkły kocim zapachem, że konie parskały i cofały się, rezygnując z podejścia do gospodarzy.
na to poradzić. Za bardzo się bała, że pewnego dnia
że złożę skargę!
potrafię się opanować, to czemu i ty nie możesz?
- Proszę cię, nie udawaj, że nie wiesz, jak się czuję,
R S
- Nie wierzę, że mogłeś powiedzieć coś podobnego.
„Czystej rozkoszy".
potem dzierżawca zmarł, zaniedba-ne rośliny
być Christopher.
- Ależ jestem! - Lizzie postarała się o radość w głosie.
Rzadko kiedy jednak dopuszczała do siebie myśli o